Byliśmy ze sobą umówieni od lat – Jeremi Przybora
Współzałożyciel Kabaretu Starszych Panów, aktor, piosenkarz, wybitny twórca – również teatralny!
Dokładnie 100 lat temu, 12 grudnia 1915 roku w Warszawie urodził się Jeremi Przybora. Poeta, pisarz, satyryk, piosenkarz, aktor, wybitny twórca. Autor i współtwórca Kabaretu Starszych Panów. Związany z teatrem na wielu płaszczyznach – pisał libretta teatralnych spektakli, wystąpił w Teatrze Telewizji, a teksty jego piosenek do dziś wykorzystywane są w wielu spektaklach (pełna lista twórczości). W 1997 roku Jeremi Przybora został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w 2004 roku.
Przybora studiował, podobnie jak ja, w Szkole Głównej Handlowej i anglistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Na szczęście postanowił zająć się bardziej humanistycznymi, a wręcz artystycznymi zajęciami. Odznaczał się nieskazitelną polszczyzną, dzięki czemu w 1937 roku wygrał konkurs na spikera rozgłośni warszawskiej, a podczas powstania warszawskiego prowadził audycje w cywilnej rozgłośni Polskiego Radia. Z Jerzym Wasowskim, któremu zaproponował pisanie muzyki do swoich tekstów, stworzyli Teatrzyk Eterek, czyli najszerszy uśmiech radia czasów stalinowskich. W 1958 r. panowie postanowili założyć niepowtarzalny telewizyjny Kabaret Starszych Panów. Polecam wysłuchać, co sam Jeremi ma do powiedzenia: Jeremi Przybora – Gawędy.
Przybora to artysta, który bezbłędnie operował słowem. Jego teksty chwytają za serce, rozczulają, ale też zabawiają. Czuć w nich lekkość i poruszającą szczerość. Moją ulubioną lekturą jest korespondencja Przybory z Osiecką z lat 1964-1966. Listy wydano w 2010 roku w książce Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listy na wyczerpanym papierze. Niezwykle poruszająca lektura, przepełniona głębokim uczuciem Jeremiego i Agnieszki. Jestem absolutnie zafascynowana każdym słowem Przybory. Zobaczcie tylko kilka przykładów, jak on pięknie pisał o miłości!
Spójrz na mnie, jak ja na Ciebie patrzę, i pocałuj mnie, a potem zacznij już do mnie wracać!
Tęsknię do Ciebie przez stół, przy którym siedzimy, tęsknię z fotela na fotel obok, w teatrze czy kinie, tęsknię (…), na szerokość kołdry, która okrywa nas oboje, też potrafię tęsknić do Ciebie – przez drzwi łazienki, w której się kąpiesz, i przez schody, po których idziesz do mnie, i przez naskórek mój, szczelnie przywarty do Twojego… Ale jak nazwać to, co odczuwam w Warszawie, kiedy Ty jesteś w Londynie? Też – tęsknotą? Oj, ubożuchny jest ten słowniczek, który mamy do dyspozycji.
Tańczyłem z paroma dziewczynami przypadkowymi, a potem z Tobą, i przypadkowość skończyła się, bo przecież my byliśmy tamtej nocy umówieni od lat.
Dla Ciebie jestem sobą i choć to tak mało jest, nie potrafię być przed Tobą nikim więcej…
Lipy już przekwitają, a ja jestem strasznie zdenerwowany, bo wychodzi na to, że nie potrafię już być bez Ciebie.
Kocham Cię. Niczego w życiu nie chcę mieć więcej poza Tobą.
Bo, skoro już jestem Tobą tak bardzo zachwycony, to nie chciałbym być w tym zachwycie nudny i monotonny. I nie wiem, skąd brać mi synonimy, żeby ciągle inaczej jakoś mówić Ci o tym wielkim i wszystko przesłaniającym przeżyciu, jakim dla mnie jesteś i które stało się dla mnie od razu takim od pierwszych słów, jakie zamieniliśmy, i od pierwszego dotknięcia Ciebie w pierwszym tańcu.
Blednie mi ten Paryż przez Ciebie i nie może jakoś pochłonąć, bo ma tę straszliwą wadę, że nie przyjechałaś tu ze mną.
Całuję Cię strasznie natrętnie – tak jak nawet nie przypuszczasz, że potrafię.
Na koniec jeszcze kilka wybranych utworów muzycznych Jeremiego Przybory.
Pozostaje tylko jedno marzenie, żeby takich Jeremich było więcej na tym świecie…
Agnieszka Zawadka
Latest posts by Agnieszka Zawadka (see all)
- Najpopularniejsze artykuły w 2017 roku - 31 grudnia 2017
- Najpopularniejsze recenzje teatralne w 2017 roku - 30 grudnia 2017
- Golem – zapowiedź premiery - 24 listopada 2017
